De spin vanbinnen

Een grote spinnekop.
Hier en daar een kluwen web dat stilletjes allerlei zaken wil vangen.
Ze bouwt een constructie en zet zich ergens te wacht om levensstof uit de lucht te ontfutselen zonder eetlustige bijbedoelingen.
Een web vangt veel, is breek- en herstelbaar.
Een geduldige spin kan gerust een tijdje zonder vangst, bedenkend welke stukken rots en gewelf nog wat uitbreiding mogen verwachten.
Ze heeft vrienden die graag zich eens laten neerploffen in het web. de draden zijn stevig en kleverig, indien gewenst: zoet en breekbaar.
Of de spin veel verhuisd? Goeie vraag. Overal oogt de duister hetzelfde.
Wat de spin zelf creëert en ontmoet bestaat.
Misschien leeft ze zonder het te beseffen in een de mond van een walvis die door de ruimte zweeft.

Een spin laat zich moeilijk vangen, maar vreemd genoeg , wil ze dit net wél. Het web wil zelf gevangen worden.

Iedereen schuilt zich achter het vangnet dat wij zijn op zoek naar een stukje nieuwigheid.
En soms gebeurt het, dan valt er een exotisch vleugelwezen in het web.
Een schok van herkenning doet de spin schrikken en ze gaat vol verwachting kijken.
In het web, iets wat ze niet voor mogelijk hield het in deze duistere spelonk aan te treffen, alsof het kwam overgevlogen van een ver anderland.
Al die tijd haar web wevend voor deze onvoorspelbare ontluiking.
De walvis keert zich om en de spin begrijpt nu haar spin-zijn.