wind alom

hard snijdt de wind door mantel en steen. verweerde rotsen vegruizelen tot een grote steeds bewegende kolkende windmassa. De zon, groot en rood, straalt als dood de stervende aarde tegemoet.
de man zet z'n stok neer aan een steen, die ooit een muur vormde. rondom hem liggen ze verspreid, de sporen van een vergane stad.
Hij loopt rond, zoekend, speurend naar een teken van weleer.
hier en daar ligt een pilaar, die een gebouw ondersteunden. plots ziet hij een figuur op een ingebeeld balkon staan , zij wuift in de verte, in een andere tijd.
kinderen plonzen naast zijn voeten in een kleine rivier. achter elke hoek, elke steen, ziet hij een visioen van oude tijden.
Toen leefde hier een volk, sterk en bezield, een met wereld. Zij heersten over groen velden, diepe zeeën , hoge bergen en verre nog niet ontdekte regionen. Zij waren de enigen die hier leefden. Ze waren gelukkig.
Het gelach stopt.. een schreeuw, nog een. Oorlog en verraad doen hun iintrede in de geschiedenis. Dit volk dat alles bleek te hebben om gelukkig te wezen en voorspoedig, ook zij ontgaan de dans van het verval niet. De angst groeit , het niets vreet gestaag aan de zielen en aan het wezenlijke.. een man houdt een vrouw vast, rond hem vele gedaanten die hun toevlucht zoeken elders.. maar die bleek nergens te zijn.
De reiziger zit lang te denken. Was het allemaal zijn schuld? Was deze wereld zoals velen dan toch gedoemd om te vergaan. Was al zijn streven dan onterecht? Had hij zijn idealen verraden? Schuld trof hem diep, dieper nu hij alleen was. En toch , ondanks de realiteit, ondanks alle wanhoop en het verderf, voelt hij een aanwezigheid in het diepst van de wereld, die hem toefluistert.
Maar net als de vele windvlagen , zijn ze vaag en begrijpt hij ze niet.. meer. Misschien is er toch nog hoop, kan het tij keren?
Hij sluit zijn ogen, voelt zich even weer zoals weleer. trots en vol idealen. Het was een mooie tijd. terug leidt zijn pad, weg van de ruine, weg van daar waar eens een machtige berg stond. De zon , bijna op z'n einde nam het hele firmament in beslag..
gauw zou alles tot stof vergaan zijn. of is er nog een optie?

stofbijtend wezen

vriendschap , het is en blijft een teer punt, alsook liefde , affectie, verantwoordelijkheid..
het is een vreemde kronkel , maar deze thema's zijn vaak in twijfel bij mij..
er is een korte en een lange weg, in alles
vasthouden en loslaten
concreet en abstract
aanwezig en afwezig

dualismes waar ik geen raad mee weet, het werkt verlammend ..
maar het is geen angst.. het is iets raar, iets dat gegroeid is.

de een zegt accepteer en onderga
de ander zegt verander en vecht

ik doe meestal wat ik voel

en wat ik niet voel doe ik dus niet , of naar anderen , toon ik niet..

iedereen is een gewillige puzzel
om het banale maatschappelijke treintje een beetje mysterie te geven

teveel aandacht gaat naar het innerlijke
te weinig aandacht gaat naar het innerlijke

wat belangrijk is is wat je doet
wat belangrijk is is wie je bent

misschien moet ik me leren verzoenen met de vaak ver uiteenliggende geaardheden van het bestaan

voorlopig
blijf ik de chevalier de phenix die in zijn vulkaan zit af te wachten tot zijn armure hersteld is

en de rest lap krijgt

is het dom om schuil te houden
of slim om niet te snel in te grijpen in het impulsieve

is geduld voor een mens weggelegd?
is vriendschap dan het enige dat aandacht verdient daar het standhoudt?
een stap verder en je bent er geweest
en soms is die stap al teveel als je merkt dat je zee van vuur op je af dreigt te komen
of is het gewoon zout en levensscheppend water?

ik heb last met perceptie
alsof er altijd een groter iets of iemand over mijn schouder oordelen moet
daar ik zelf niet wil beslissen, omdat ik het niet voel
of tijd nodig heb
soms ben je gedwongen zondermeer te handelen , en vaak is het dan met spijt of
te laat
maar blijven staan , voor altijd
haha
kon het maar
waren we maar ineens allemaal bomen
pech voor al de onvervulde verlangens
daar sta je dan

klik

Monat

1 november is geboren.Met zo'n inspirerende naam, woensdag, ga je niet gauw bij de pakken blijven zitten. Een woensdag nodigt uit om te ondernemen, te fietsen, de schelde te bezoeken.
november is de maand van de stille verveling, van het grijze weer en het sombere denken. het is de voorlaatste maand , voor de algeprezen bebaarde maand december, waar het zo donker is dat de mensen het gezellig versieren alom met gekleurde lichtjes. Niemand wil het feest missen , iedereen wil erbij horen dan. Maar november , zeker de eerste, da's bezinnen. terugblikken. Mijmeren en uitwaaien.
sombere scheldemaand, neem de hond mee naar buiten, nergens heen. Je bent baas van de straat want niemand waagt er zich. zuinig kluistert men zich aan zijn kroost , zijn werk, zijn scherm. Als de zon schijnt is het prachtig, er zijn net nog genoeg bladeren aan de bomen om genoeg kleur te bieden. het ritselen van de bladeren onde rd evoeten, de geur die daarbij vrijkomt.. de scherpe rand van het gekrulde kastanjeblad, dat vaak tussen een telefoonboek beland.Ik ben blij dat het zover is, elf nulzes.
was ik demaand maar waardig , was ik maar een waardig element in het landschap. Onderdoen moet ik bekijkende mijn niet noeste uiterlijk en niet klimatologisch acceptabele innerlijke atmosfeer.
was er maar alleen de buitenkant, dan konden we allemaal eroderen en polijsten door de vele windvlagen die onophoudelijk en ondiscriminerend onze wangen verslijt.
Jammer genoeg zijn we intrinsieke wezens en mogen we elkaars heiligdomniet betreden of binnen zonder vegen.Laat staan dat zoeits als de oerprimitieve wind dit mag, nee, beter zouden we voortaan allemaal met de mond wagenwijd open moeten rondlopen om ons innerlijke eens een goeie novemberse grijze met dauw belanden bolwassing te geven. staan we eigenlijk nog open en stil bij de invloed van de seizoenen, het ritme van de knorrende bol biotoop die een ommetje maak om zijn grote broer de zon? beseffen we niet meer wat we moeten doen als het donker en koud wordt. Dan moeten we ons wapenen tegen de koude winter die in aantocht is. onze gewassen oogsten en de voorraadschuur aanleggen. November is de maand van de koude polen die zich pijnigen in de noeste kleigrond, op zoek naar de laatste restjes aards geschenk. de mens was een hard taai en primitief wezen destijds met weinig aandacht voor meer dan wat er voor hem in de gornd krioelde en groeien wilde.
het was essentieel.. November vraagt ons te reflecteren over het essentiele, het waarom van dit alles. Zoniet, vraagrt de maand o stilletjes voort te doen. en af en toe eens neer te kijken om de wijdse grijze vlaktes van de schelde. November is een maand die ingeluid wordt door zijn eerste dag. Ik heb hem zien geboren worden. Hij zal even snel weer vergaan zijn.
Laat het een dag zijn met toch een kleine herinnering voor later.. voor de oude dag.

zonderverplichting

tsjing klets

falc