mijn strijd met het iets

iets is beter dan niets. van zodra je geen onderscheid maakt tussen iets en niets, is het gedaan. Dat dacht en voelde ik altijd.

Van zodra je inbind, niet meer gelooft in iets dat jouw bestemming is en eerder kiest uit noodzaak, realiteit. 

daartegenover, de droom

het niet kiezen

enkel het hopen en zijn

een wezen dat ademt en voelt, zonder ambitie

da's toch ook iets? Maar dat iets is niet voldoende

volgens sommige, 

volgens de waarheid

die wij allen maken, het beeld van de mens is hetgeen ons ertoe leidt en dwingt, 

iets te kiezen. Voor mij is het: kiezen iemand te zijn volgens de regels van een ander

Ik vechter mee

en niemand begrijpt 

en ik

het minst van al

alleszins

van de andere kant van de medaille, die waar iedereen iets doet en goed. Of iets doet om dan iets anders te kunnen doen. Of iets betekenen en iets kunnnen geven aan kroost en nageslacht.

Men zal mij altijd verwijten dat ik niet ietsiepietsie meer ietsiger word, de concreetheid zelve. 

...

concrete keuzes

het klinkt o zo contradictorisch.

doe iets

mijnhamel

zomaartje

ik sta naar m'n schoenen te kijken en het regent m'n kleren nat

nachtelijke onrust

Mijn zoon slaapt. Ik zit aan zijn voeten en voel me eenzaam.
Mijn hoofd leunt op een konijn. Het is bijna herfst, een laatste mug zoemt ergens. Ik zwaai konijn.
De deur laat een streep licht door.
Buiten kabbelt het fonteintje van de onderburen.
Het is frisser en ik vraag me af wat hij morgen zal dragen.
En wat ga ik doen, zonder fruit of doel.
Misschien op zoek gaan alsnog naar een paar druiven of een mango.
doel genoeg voor 1 dag.