ik wacht

ik ben een wacht-type.
zo iemand doet niet veel meer dan wachten. wat ook is, is, het is onduidelijk waarop.
maar iets is er. als ik kijk naar een boom, zoek ik een deur.
ik poog een boodschap te ontvangen uit de wind.
zoek naar iets dat op een teken lijkt, verstopt onder woorden van mos, of gewoon puur getapt uit de verbeeldingskracht.
of in een scheur van een muur,gekneld tussen eeuwenoude cement. of een herkenbaar moment, tijdsoverschrijdend en alomvattend, een moment van lang lang lang geleden.
wachten is niet leuk, maar ook niet saai. Het is goed zo. het is geen keuze, noch een leuze.
vraag iemand die wacht niet tot bezinning, om daarmee te stoppen ofzo. Hij zal altijd z'n rug keren na een tijdje omdat hij verlangt naar een stille plek waar hij een beter kan ontvangen,iets heel onduidelijk en waanzinnig moeilijk interpreteerbaar, iets dat al z'n hebben en houden , hersenen en hart en inzichten doet in gang schieten , z'n benen doet springen en net op tijd daar te belanden waar ie hoognodig is. gelukkig maar!
eind goed al goed.. nu pas krijgt alles een plaats en zin, daarvoor was het maar vage soep en wachten.

Als de maan en de zon

Hey zeg. Dat is lang geleden!

Na lange dagen happen, hopen, hemdjes, halucineren en hameren.
Eindelijk nog eens een bloem, vele bloemen:

- Eerst een een verhaal over een eenzame zeeman die zijn elektriekrekening niet betaald heeft.

- Dan een verhaal over een eenzame zeeman die alleen is met kerstmis. (storten kan nog)

- Vervolgens iets over een eenzame zeeman die er toch van kan genieten wanneer de buren niet thuis zijn. Los van het dan nog eenzamer zijn.

- En dit is gewoon de favoriete plaat van de eenzame zeeman... ergens rond de jaren 80 toen er nog veel tonijn was.

l'équipe jaune

het zijn de vrienden die van elders komen. Ze boezemen een spontaan vertrouwen in ,maar stralen eveneens verdriet uit. Het feit dat ze hier zijn is voor mij het bewijs dat het niet siroopt. Zo is er eentje die me lang geleden opbelde vanuit brussel. Hij was van togo. Ik heb niets meer gepoogd om hem terug te horen en zo zijn er nog. Ik denk dat deze mensen niet begrijpen waarom we ons zo afzijdig wensen te houden van onszelf en de anderen. Wij, de westerse tusseninners, en zij, de dwaallichtjes van' t moeras. En het trekt ons aan , want zij hebben nog die aardse aardigheid, oprecht en vol zon , warmte en , .. aldus dennis batlhazar de liedjesinluider die een mens doet verderzappen/klikken.


souriez si vous pouvez

gedag

durc